Σκέψεις μιας στιγμής αλλοτινής

Ζωή σε κύκλο......

Ότι αρχίζει κάποτε τελειώνει

Εκτός κι αν δεν το αφήσεις ποτέ ουσιαστικά να τελειώσει

Κατά ένα μυστήριο τρόπο μικροσκοπικά, ασήμαντα πραγματάκια

Κολλάνε σε ένα παζλ που ποτέ δε θέλω να ολοκληρώσω.

Όταν φτάνω στο τελευταίο κομμάτι,

από μαζοχισμό χαλάω το προλευταίο, τα ανακατέυω και τα αφήνω έτσι...

τα χρόνια περνούν, το παζλ είναι μισοτελειωμένο

Από μακριά ξεχωρίζεις την εικόνα του, όσο πας πιο κοντά δεν πολυκατανοείς

τα σχήματα.

Είναι πια κάπως θολή η εικόνα.

Έρχεται η στιγμή και πάλι αποφασίζω να το συνεχίσω

Με πιάνει αυτή η γλυκιά αίσθηση ότι έχω καταφέρει κάτι όμορφο

Ότι είμαι στο τέλος...να, άλλα δύο κομμάτια

Και θα τελειώσει, θα είναι άψογο, άρτιο, ξεκάθαρο και θα στολιστεί σε κάποιο

Τοίχο. ίσως πάλι και όχι, ίσως να μείνει στο ντουλάπι, αλλά θα είναι έτοιμο

Κι όμως...στο προτελευταίο κομμάτι, πάλι θα το διαλύσω, λίγο παραπάνω αυτή τη φορά

Θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορώ να διακρίνω, θα γίνω κι εγώ ένα κομμάτι του παζλ, δε θα ξέρω που να προσαρμοστώ, χωρίς ταυτότητα, ένα κομμάτι που

χάνεται στη ροή του χρόνου, αλλά κρατάει πάντα μια χαραμάδα στο παρελθόν ανοιχτή...