Θάλασσα, κύματα αγριεμένα,
αρμύρα στο σώμα.
Το χέρι σου στο χέρι μου. Εικόνα απόλυτη,
μοναδική, αγνή.
Ανάμνηση γλυκόπικρη, παρελθόν έντονα
φορτισμένο.
Εφιάλτες για λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν,
γιατί που ποτέ δεν απαντήθηκαν.
Η φυγή ως διέξοδος, λύση προσωρινή.
Τραύματα που μένουν, πληγές που δεν
επουλώνονται στο βάθος του χρόνου.
Ουλές.
Μυρωδιά πρωτόγνωρη, ανθεκτική στο
χρόνο, βλέμματα ζωντανά, φωτίζουν
με τη λάμψη τους τις καρδιές των ανθρώπων.
Αγάπη δίχως απαιτήσεις και
ανταλλάγματα.καθαρά συναισθήματα
αντιμέτωπα με τα πρέπει και τα μη, τα
όχι και τα δεν.
Χρόνος.
Κυλάει σαν τους κόκκους της άμμου, κάθε
λεπτό ανεπανάληπτο και μέσα στη
μοναδικότητά του ξεχασμένο και
υποτιμημένο.
Κι όμως κάποια στιγμή εμφανίζεσαι,
ντυμένος θάλασσα και αρμύρα, με βλέμμα
επιβλητικό αναζητώντας την ελευθερία
και την ξεγνοιασιά, για την οποία για
χρόνια διαβάζεις στους κλασικούς σου
συγγραφείς.
Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία σου να
ζεις ελεύθερα...
ερωτευμένος με την ελευθερία σου και
με τον ίδιο τον έρωτά σου που σε
περιμένει στο γύρισμα του χρόνου.
Πήγαινε, άνοιξε φτερά και ζήσε.
