Αποφάσισα να
επιστρέψω μετά από καιρό.
Σε θυμάμαι να
μου μιλάς για όμορφα πράγματα, για όνειρα, για εικόνες που ήθελες
να
δημιουργήσεις.
Σε βλέπω πια να
έχεις αυτή τη φλόγα στο βλέμμα, τη δίψα για το όνειρο, αλλά ύστερα από τόσα
πολλά, σε κοιτάω που ακόμα βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο.
Τα όνειρά σου τι
έγιναν τελικά; Πέταξαν; Τα ξέχασες στην προσπάθειά σου να γίνεις ένας άλλος ή
να ζήσεις σαν ένας άλλος; Η ύπαρξή σου, η ταυτότητά σου˙ σου ανήκουν; Ή είναι
διάσπαρτα κομμάτια που πετάχτηκαν, δόθηκαν, αφιερώθηκαν και ύστερα τσαλακώθηκαν
και ρίχτηκαν στη φωτιά;
Γιατί δεν
έφυγες; Γιατί δεν κυνήγησες; Κάποτε δεν άντεχες στην ιδέα να μένεις στο ίδιο
σημείο, πλέον είσαι βιδωμένος στο ίδιο σημείο.
Είναι καιρός
όμως να φύγουν οι βίδες, είναι καιρός να αναπνεύσεις άλλον αέρα, είναι καιρός
να γεμίσουν οι πνεύμονές σου οξυγόνο, είναι καιρός να κινηθούν τα μέλη σου, που
πλέον αδύναμα και ατροφικά σε καθηλώνουν.
Ποτέ δεν είναι
αργά για κανέναν. Η αναζήτηση του εαυτού και του κόσμου του περιμένει πάντα.
