“Όχι άλλον ύπνο...”

Διάβαση πεζών, Πανεπιστήμιο. Χειμωνιάτικο μεσημέρι, ο ήλιος συστήνεται δειλά-δειλά σε μια πόλη που έχει πρόσφατα πλυθεί από μια βροχή διχασμένη.

Το φανάρι για τους πεζούς άναψε πράσινο. Μοναδικός διαβάτης ένα άσπρο, αδέσποτο, μεγαλόσωμο σκυλί. Περπατάει νωχελικά, καταναλώνοντας όλο το χρόνο που παραμένει ανοιχτό το φανάρι. Στην άλλη πλευρά της διαστάυρωσης ένα ταξί περιμένει να συνεχίσει την πορεία του. Κόσμος πουθενά, αυτοκίνητα πουθενά. Τι ωραία που είναι η Αθήνα χωρίς τα γνωστά μποτιλιαρίσματα, την πολυκοσμία, το θόρυβο, το σπρώξιμο. Η εικόνα ενός σκύλου-διαβάτη με το αγέρωχο βλέμμα καθηλώνει έναν σκεπτόμενο περαστικό. Τα πλάσματα αυτά δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση από ό,τι το ανώτερο είδος. Συνήθως δεν έχουν κακία μέσα τους, έχουν μεγάλο απόθεμα αγάπης και συντροφικότητας. Αν διδασκόταν ο άνθρωπος λίγο έστω από το γνώριμο αυτό βλέμμα των σκύλων, που τα λέει όλα με τα μάτια, χωρίς λέξεις και άσκοπες φλυαρίες, τότε όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα και απλά.

Στην Ακαδημία, τα πλάγια του κτηρίου έχουν μεταμορφωθεί σε μωσαϊκό συνθημάτων. Το μάυρο μελάνι προσπαθεί να ταρακουνήσει, να λερώσει το λευκό και “καθάριο” χρώμα του κτηρίου. Μερικά από αυτά είναι αξιόλογα, άλλα κοινότοπα, άλλα τελείως κούφια. Λένε ότι ο μέσος Έλληνας έχει μέσα του θυμό, ότι η ζωή του έχει μετατραπεί σε καζάνι που βράζει κι ότι ανοίγωντας το καπάκι θα γίνει έκρηξη μεγάλη. Έκρηξη ακόμα δεν έχει γίνει. Υπάρχουν όμως συνθήματα γραμμένα με μαύρα και κόκκινα μελάνια. Τα περισσότερα είναι πολιτικά, άλλα ερωτικού και ρομαντικού περιεχομένου. Υμνούν την αγάπη, τον έρωτα, τη σκέψη, τη δράση. Έξυπνα, αλλά παραμένουν συνθήματα σε τοίχους, δίχως να γίνονται κίνητρα, δίχως να μετακινούνται από τους τοίχους στο δρόμο, στη δράση.

Λίγο πιο κάτω, στο Σύνταγμα διαφημίζεται μια παράσταση του Μακμπέθ του Σαίξπηρ. Στη λεζάντα γράφει “όχι άλλον ύπνο...μας τον πήρε ο Μακμπέθ” . Όχι άλλον ύπνο... Αυτό είναι σύγχρονο, ενδιαφέρον και επίκαιρο μήνυμα-σύνθημα. Ποιος έχει όνειρα; Ποιος θέλει να κοιμηθεί; Όχι άλλον ύπνο λοιπόν. Ύπνο πολιτικό, συνειδησιακό, ύπνο βαθύ.

Ας ξυπνήσουμε κυριολεκτικά, για να μην επαναληφθεί ο στίχος του ποιητή, ότι όλα αυτά γίνονται “για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη”...

Καλό μας ξημέρωμα και καλή μας δύναμη.