Is there a sign of hope after all?

Μια Κυριακή απόγευμα...

http://youtu.be/lZiNtbgm9oM

Ευτυχία είναι να γυρνάς Κυριακή απόγευμα απ’τη θάλασσα με φίλους,

να κοιτάς το κόκκινο απ’τον ήλιο πρόσωπό σου,

να ακούς το creep των Radiohead και να χτυπιέσαι στο κάθισμα του αυτοκινήτου,

να σκέφτεσαι μόνο το τώρα, χωρίς να νοιάζεσαι για το αύριο.

Να νιώθεις γεμάτος χαρά, όπως όταν ήσουν πολύ μικρός και έπαιζες ώρες ατέλειωτες στη θάλασσα φτιάχνοντας κάστρα στην άμμο.

Να μένει η γεύση του καρπουζιού πιο πολύ στο στόμα, να βλέπεις τον ήλιο που δύει, να νιώθεις έντονα το χέρι που σε κρατάει, το αεράκι που σου φέρνει απαλά τα μαλλιά στο πρόσωπο.

Απλά, ένα ζεστό χάδι, ένα χαμόγελο σιγουριάς ότι όλα θα είναι καλά...

Nostalgic

The sunny side of life....

Σκέψεις μιας στιγμής αλλοτινής

Ζωή σε κύκλο......

Ότι αρχίζει κάποτε τελειώνει

Εκτός κι αν δεν το αφήσεις ποτέ ουσιαστικά να τελειώσει

Κατά ένα μυστήριο τρόπο μικροσκοπικά, ασήμαντα πραγματάκια

Κολλάνε σε ένα παζλ που ποτέ δε θέλω να ολοκληρώσω.

Όταν φτάνω στο τελευταίο κομμάτι,

από μαζοχισμό χαλάω το προλευταίο, τα ανακατέυω και τα αφήνω έτσι...

τα χρόνια περνούν, το παζλ είναι μισοτελειωμένο

Από μακριά ξεχωρίζεις την εικόνα του, όσο πας πιο κοντά δεν πολυκατανοείς

τα σχήματα.

Είναι πια κάπως θολή η εικόνα.

Έρχεται η στιγμή και πάλι αποφασίζω να το συνεχίσω

Με πιάνει αυτή η γλυκιά αίσθηση ότι έχω καταφέρει κάτι όμορφο

Ότι είμαι στο τέλος...να, άλλα δύο κομμάτια

Και θα τελειώσει, θα είναι άψογο, άρτιο, ξεκάθαρο και θα στολιστεί σε κάποιο

Τοίχο. ίσως πάλι και όχι, ίσως να μείνει στο ντουλάπι, αλλά θα είναι έτοιμο

Κι όμως...στο προτελευταίο κομμάτι, πάλι θα το διαλύσω, λίγο παραπάνω αυτή τη φορά

Θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορώ να διακρίνω, θα γίνω κι εγώ ένα κομμάτι του παζλ, δε θα ξέρω που να προσαρμοστώ, χωρίς ταυτότητα, ένα κομμάτι που

χάνεται στη ροή του χρόνου, αλλά κρατάει πάντα μια χαραμάδα στο παρελθόν ανοιχτή...

Σκόνη

Σαν κύματα πελώρια
σαν φλόγες τεράστιες
σαν όλα τα ανάρπαστα...
περνάς αφήνοντας συντρίμια πίσω σου...
δε ρωτάς.
φέρνοντας μιαν αυτόφωτη δύναμη, με παρασύρεις
στο χορό του θανάτου.

Maybe in another life....

Sandy castle....Italy....

Όνειρο σε όνειρο

Μια μουσική φερμένη από μακριά, σαν να σηκώθηκε από τα βάθη του

υποσυνείδητου αφήνοντας ένα γερό στρώμα σκόνης πίσω της

Άγνωστη κι όμως περίεργα γνώριμη

Ήχοι με ταξιδεύουν παρασέρνοντάς με σε ένα χορό

Διαφορετικό, ανάλαφρο και ζεστό

Σιγά σιγά το πεδίο μπροστά μου καθαρίζει, ξεχωρίζω τη μορφή σου και ο ρυθμός δυναμώνει. Είσαι εκεί, και σε πλησιάζω

Κοιτώντας σε βλέπω την ομορφιά

Αυτάρκη, στην ολότητά της, δίχως ψεγάδι, δίχως κάτι άσχημο

Κοιμάσαι κι είναι σαν να ησυχάζει ο κόσμος,

σαν να έχει παγώσει ο χρόνος.

Μέσα μου η σπίθα δυναμώνει

άθελά μου χαμογελάω χωρίς να ξέρω ποιος με βλέπει

και βγαίνω από το σώμα μου και στέκομαι απέναντί μου

Κοιτώ έναν άνθρωπο χαρούμενο και σκέφτομαι ότι

γαληνεύεις την ψυχή μου δίνοντας μου δύναμη

να ξυπνώ, να σηκώνομαι, να χορεύω, να χαμογελώ

να βλέπω ότι υπάρχει νόημα

Σε κοιτώ και το χαμόγελο είναι ακόμα εκεί

Όπως όταν ξυπνάς μετά από ένα γλυκό όνειρο

Νιώθω την ευτυχία

γιατί πλέον ξέρω ότι όσο έχω εσένα, έχω τα πάντα

Το μόνο που θέλω να πω είναι ευχαριστώ

που κάνεις το μαύρο γκρι

Αρμύρα

Θάλασσα, κύματα αγριεμένα, αρμύρα στο σώμα.

Το χέρι σου στο χέρι μου. Εικόνα απόλυτη, μοναδική, αγνή.

Ανάμνηση γλυκόπικρη, παρελθόν έντονα φορτισμένο.

Εφιάλτες για λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν, γιατί που ποτέ δεν απαντήθηκαν.

Η φυγή ως διέξοδος, λύση προσωρινή. Τραύματα που μένουν, πληγές που δεν

επουλώνονται στο βάθος του χρόνου.

Ουλές.

Μυρωδιά πρωτόγνωρη, ανθεκτική στο χρόνο, βλέμματα ζωντανά, φωτίζουν

με τη λάμψη τους τις καρδιές των ανθρώπων.

Αγάπη δίχως απαιτήσεις και ανταλλάγματα.καθαρά συναισθήματα

αντιμέτωπα με τα πρέπει και τα μη, τα όχι και τα δεν.

Χρόνος.

Κυλάει σαν τους κόκκους της άμμου, κάθε λεπτό ανεπανάληπτο και μέσα στη

μοναδικότητά του ξεχασμένο και υποτιμημένο.

Κι όμως κάποια στιγμή εμφανίζεσαι, ντυμένος θάλασσα και αρμύρα, με βλέμμα

επιβλητικό αναζητώντας την ελευθερία και την ξεγνοιασιά, για την οποία για

χρόνια διαβάζεις στους κλασικούς σου συγγραφείς.

Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία σου να ζεις ελεύθερα...

ερωτευμένος με την ελευθερία σου και με τον ίδιο τον έρωτά σου που σε

περιμένει στο γύρισμα του χρόνου.

Πήγαινε, άνοιξε φτερά και ζήσε.

http://youtu.be/PCkT4K-hppE

Άχρονο

Εικόνες φερμένες από ένα παρελθόν κοντινό κι όμως μακρινό

μια επιβλητική παρουσία στο γκριζο και υγρό τοπίο του χειμώνα

μια φωτεινή στιγμή της ζωής, μια αχτίδα φωτός

ένα ζεστό χαμόγελό σου γλυκαίνει όλη την πίκρα της καθημερινότητας

έγινε ο χρόνος άχρονος μαζί σου

η φωνή σου επαναπροσδιορίζει τις λέξεις, φτερωτά τα λόγια σου φωλιάζουν στον νου μου και αμετακίνητα πλέον μένουν για πάντα εκεί

ο χρόνος ο άχρονος, ο τόπος δίχως σημεία και στο επίκεντρο τους εσύ

ανυπέρβλητη μορφή απεκδύεται τους πραγματικούς και γνωστούς ρόλους, παίρνοντας την πρωταρχική και αρχέγονη ταυτότητα

μαρτύριο να μη γνωρίζεις το γλυκόπικρο πόνο του ανεκπλήρωτου, να αγνοείς το βάρος του

φόβος να με ξεχάσεις, να αντικατασταθώ, να επαναληφθούν οι αλλοτινές συναντήσεις

τρόμος μήπως δεν υπήρξα κάτι ξεχωριστό

απόσταση που μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Στις σκέψεις χωρίς ανταπόκριση, τα χείλη ψιθυρίζουν σ'αγαπώ, σ'αγαπώ

 “Όχι άλλον ύπνο...”

Διάβαση πεζών, Πανεπιστήμιο. Χειμωνιάτικο μεσημέρι, ο ήλιος συστήνεται δειλά-δειλά σε μια πόλη που έχει πρόσφατα πλυθεί από μια βροχή διχασμένη.

Το φανάρι για τους πεζούς άναψε πράσινο. Μοναδικός διαβάτης ένα άσπρο, αδέσποτο, μεγαλόσωμο σκυλί. Περπατάει νωχελικά, καταναλώνοντας όλο το χρόνο που παραμένει ανοιχτό το φανάρι. Στην άλλη πλευρά της διαστάυρωσης ένα ταξί περιμένει να συνεχίσει την πορεία του. Κόσμος πουθενά, αυτοκίνητα πουθενά. Τι ωραία που είναι η Αθήνα χωρίς τα γνωστά μποτιλιαρίσματα, την πολυκοσμία, το θόρυβο, το σπρώξιμο. Η εικόνα ενός σκύλου-διαβάτη με το αγέρωχο βλέμμα καθηλώνει έναν σκεπτόμενο περαστικό. Τα πλάσματα αυτά δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση από ό,τι το ανώτερο είδος. Συνήθως δεν έχουν κακία μέσα τους, έχουν μεγάλο απόθεμα αγάπης και συντροφικότητας. Αν διδασκόταν ο άνθρωπος λίγο έστω από το γνώριμο αυτό βλέμμα των σκύλων, που τα λέει όλα με τα μάτια, χωρίς λέξεις και άσκοπες φλυαρίες, τότε όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα και απλά.

Στην Ακαδημία, τα πλάγια του κτηρίου έχουν μεταμορφωθεί σε μωσαϊκό συνθημάτων. Το μάυρο μελάνι προσπαθεί να ταρακουνήσει, να λερώσει το λευκό και “καθάριο” χρώμα του κτηρίου. Μερικά από αυτά είναι αξιόλογα, άλλα κοινότοπα, άλλα τελείως κούφια. Λένε ότι ο μέσος Έλληνας έχει μέσα του θυμό, ότι η ζωή του έχει μετατραπεί σε καζάνι που βράζει κι ότι ανοίγωντας το καπάκι θα γίνει έκρηξη μεγάλη. Έκρηξη ακόμα δεν έχει γίνει. Υπάρχουν όμως συνθήματα γραμμένα με μαύρα και κόκκινα μελάνια. Τα περισσότερα είναι πολιτικά, άλλα ερωτικού και ρομαντικού περιεχομένου. Υμνούν την αγάπη, τον έρωτα, τη σκέψη, τη δράση. Έξυπνα, αλλά παραμένουν συνθήματα σε τοίχους, δίχως να γίνονται κίνητρα, δίχως να μετακινούνται από τους τοίχους στο δρόμο, στη δράση.

Λίγο πιο κάτω, στο Σύνταγμα διαφημίζεται μια παράσταση του Μακμπέθ του Σαίξπηρ. Στη λεζάντα γράφει “όχι άλλον ύπνο...μας τον πήρε ο Μακμπέθ” . Όχι άλλον ύπνο... Αυτό είναι σύγχρονο, ενδιαφέρον και επίκαιρο μήνυμα-σύνθημα. Ποιος έχει όνειρα; Ποιος θέλει να κοιμηθεί; Όχι άλλον ύπνο λοιπόν. Ύπνο πολιτικό, συνειδησιακό, ύπνο βαθύ.

Ας ξυπνήσουμε κυριολεκτικά, για να μην επαναληφθεί ο στίχος του ποιητή, ότι όλα αυτά γίνονται “για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη”...

Καλό μας ξημέρωμα και καλή μας δύναμη.