“Πώς θα ευτυχίσω
αν δε μ'αγαπάς;”
Τις τελευταίες μέρες
σκέφτομαι πολύ ... πέφτω με φόρα στον
ιστό μιας αράχνης και την αφήνω να με
τρώει με τρόπο αριστοτεχνικό...οι σκέψεις
μου με τροφοδοτούν και ταυτόχρονα με
τρώνε. Οξύμωρο.
Προσπαθώ να βρω
κάτι, έναν τρόπο, ένα κίνητρο, από κάπου
να πιαστώ τελοσπάντων...ο καθένας ας το
ονομάσει όπως θέλει. Έμπνευση, κίνητρο,
κινητοποίηση...ιδέες έχω πολλές...ο νους
μου βρίσκεται σε περίοδο γόνιμων
ημερών..οι ιδέες όμως δεν πραγματοποιούνται,
δεν μπορούν να δουν το φως, να βγουν έξω
από τα τετραγωνισμένα όρια της λογικής
μου.
Ψάχνω απελπισμένα
τρόπους να διώξω μακριά τη λύπη, τη
θλίψη, που πια είναι μόνιμη μέσα μου.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι αισθάνομαι
χαρούμενη, ότι είμαι καλά, ξέγνοιαστη.
Κανείς δεν είναι, κι αν βρεθεί ένας να
το πει, αυτόματα θα τον κοιτούν παράξενα.
Όχι, δεν είμαι καλά. Κουράστηκα να λέω
ότι είμαι καλά, γιατί λέω ψέματα. Λένε
ότι είμαι αχάριστη. Απαντώ πως όχι, δεν
είμαι. Ποτέ δεν ήμουν. θεωρώ ότι δεν
υπάρχει μόνο η σωματική ασθένεια, αλλά
και αυτή του πνεύματος και της ψυχής.
Το πνεύμα μας έχει σκουριάσει πια..μοιάζουμε
με πιόνια σε μια Μονόπολη, που κάποιοι
μετακινούν και άλλοτε κερδίζουν, άλλοτε
χάνουν. Κοίταξε γύρω σου πόση βρωμιά
υπάρχει στο μυαλό, πόσο άρρωστοι είμαστε
όλοι. Κι η ψυχή μας πάλι είναι άρρωστη,
νιώθουμε μόνοι περισσότερο από ποτέ
ακόμα κι αν είμαστε με πολλά άτομα. Μόνοι
μας, με έναν εαυτό αλλότριο και
αλλοτριωμένο, ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε,
ξεχάσαμε να ζούμε μέσα στο θαμπό ροζ
σύννεφο που εκούσια ή ακούσια βρισκόμασταν.
Τοξική ζωή...μαζί με τα τοξικά ομόλογα,
τοξική έγινε κι η ζωή μας, δηλητηριώδης.
Βρίσκομαι λοιπόν
σε διαρκή αναζήτηση τρόπων, οδών και
μέσων να ξορκίσω το κακό, που κατοικοεδρεύει
μόνιμα πλέον σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν
τη χώρα. Γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει
τόσο σκυθρωποί και καχύποπτοι;, αναρωτιέμαι
όπως ένα μικρό παιδί ρωτάει τη μαμά του
για όσα του κινούν το ενδιαφέρον. Γιατί
φοβάμαι να περπατήσω μόνη μου; γιατί
νομίζω ότι κάποιος με ακολουθεί πάντα,
γυρεύοντας να μου κάνει κακό; παλιά θα
το ονόμαζα μανία καταδίωξης..τώρα θεωρώ
ότι είναι μια κοινή πραγματικότητα.
Γινόμαστε θηρία ή ήμασταν ανέκαθεν;στη
σημερινή ζούγκλα που ζούμε αναρωτιέμαι
αν θα εφαρμοστεί ο βασικός αξιωματικός
της νόμος: το δίκιο του ισχυροτέρου.
Άραγε θα επιβιώσουν μόνο αυτοί με τη
μεγαλύτερη δύναμη;
το αφελές παιδί μέσα
μου φλερτάρει με μια άλλη αφελή
ερώτηση..και η αγάπη τι έγινε;που πήγε;το
χαμόγελο;ο έρωτας;είναι λέξεις που
ανήκουν στο καθημερινό ή έστω εβδομαδιαίο
λεξιλόγιό μας; δεν ξέρω αν υπάρχουν
απαντήσεις, ούτε ποιες είναι αυτές.
Θυμάμαι όμως ένα στίχο που είχε γράψει
κάποτε, κάπου, κάποιος:πώς θα ευτυχίσω
αν δε μ'αγαπάς;
δανείζομαι λοιπόν
τον στίχο και τιτλοφορώ το άρθρο μου
έτσι. Γιατί όσο κι αν κρυβόμαστε πίσω
από ταμπέλες και εγωισμούς, η αλήθεια
είναι ότι όλοι μα όλοι, μηδενός
εξαιρουμένου, έχουμε ανάγκη από αγάπη
και από μια ζεστή αγκαλιά.
Καλό σας βράδυ.
No comments:
Post a Comment