Τα στερητικά της ζωής μας...

Αφοπλιστικά ειλικρινής

αδιάκοπα παρών

αλάνθαστο ένστικτο

ανήθικο πάθος

ανεκπλήρωτος πόθος

ανιδιοτελής σχέση

ανολοκλήρωτη βραδιά...

Στερητικά επίθετα ζυγιάζουν την

ισχύ του ουσιαστικού...

Ο χρόνος δεν κυλάει ή η ροή του χρόνου δεν

έχει νόημα για μας..παρατηρητές, όχι μετέχοντες

Ας είναι... Η σιωπή είναι χειρότερη...Η ανάμνηση πάλι

γλυκόπικρη και η πληγή υπαρκτή...

Αλησμόνητος....και γι αυτό ακαταματάχητος

“Πώς θα ευτυχίσω αν δε μ'αγαπάς;”

 “Πώς θα ευτυχίσω αν δε μ'αγαπάς;”

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ ... πέφτω με φόρα στον ιστό μιας αράχνης και την αφήνω να με τρώει με τρόπο αριστοτεχνικό...οι σκέψεις μου με τροφοδοτούν και ταυτόχρονα με τρώνε. Οξύμωρο.

Προσπαθώ να βρω κάτι, έναν τρόπο, ένα κίνητρο, από κάπου να πιαστώ τελοσπάντων...ο καθένας ας το ονομάσει όπως θέλει. Έμπνευση, κίνητρο, κινητοποίηση...ιδέες έχω πολλές...ο νους μου βρίσκεται σε περίοδο γόνιμων ημερών..οι ιδέες όμως δεν πραγματοποιούνται, δεν μπορούν να δουν το φως, να βγουν έξω από τα τετραγωνισμένα όρια της λογικής μου.

Ψάχνω απελπισμένα τρόπους να διώξω μακριά τη λύπη, τη θλίψη, που πια είναι μόνιμη μέσα μου. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι αισθάνομαι χαρούμενη, ότι είμαι καλά, ξέγνοιαστη. Κανείς δεν είναι, κι αν βρεθεί ένας να το πει, αυτόματα θα τον κοιτούν παράξενα. Όχι, δεν είμαι καλά. Κουράστηκα να λέω ότι είμαι καλά, γιατί λέω ψέματα. Λένε ότι είμαι αχάριστη. Απαντώ πως όχι, δεν είμαι. Ποτέ δεν ήμουν. θεωρώ ότι δεν υπάρχει μόνο η σωματική ασθένεια, αλλά και αυτή του πνεύματος και της ψυχής. Το πνεύμα μας έχει σκουριάσει πια..μοιάζουμε με πιόνια σε μια Μονόπολη, που κάποιοι μετακινούν και άλλοτε κερδίζουν, άλλοτε χάνουν. Κοίταξε γύρω σου πόση βρωμιά υπάρχει στο μυαλό, πόσο άρρωστοι είμαστε όλοι. Κι η ψυχή μας πάλι είναι άρρωστη, νιώθουμε μόνοι περισσότερο από ποτέ ακόμα κι αν είμαστε με πολλά άτομα. Μόνοι μας, με έναν εαυτό αλλότριο και αλλοτριωμένο, ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε, ξεχάσαμε να ζούμε μέσα στο θαμπό ροζ σύννεφο που εκούσια ή ακούσια βρισκόμασταν. Τοξική ζωή...μαζί με τα τοξικά ομόλογα, τοξική έγινε κι η ζωή μας, δηλητηριώδης.

Βρίσκομαι λοιπόν σε διαρκή αναζήτηση τρόπων, οδών και μέσων να ξορκίσω το κακό, που κατοικοεδρεύει μόνιμα πλέον σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη χώρα. Γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο σκυθρωποί και καχύποπτοι;, αναρωτιέμαι όπως ένα μικρό παιδί ρωτάει τη μαμά του για όσα του κινούν το ενδιαφέρον. Γιατί φοβάμαι να περπατήσω μόνη μου; γιατί νομίζω ότι κάποιος με ακολουθεί πάντα, γυρεύοντας να μου κάνει κακό; παλιά θα το ονόμαζα μανία καταδίωξης..τώρα θεωρώ ότι είναι μια κοινή πραγματικότητα. Γινόμαστε θηρία ή ήμασταν ανέκαθεν;στη σημερινή ζούγκλα που ζούμε αναρωτιέμαι αν θα εφαρμοστεί ο βασικός αξιωματικός της νόμος: το δίκιο του ισχυροτέρου. Άραγε θα επιβιώσουν μόνο αυτοί με τη μεγαλύτερη δύναμη;

το αφελές παιδί μέσα μου φλερτάρει με μια άλλη αφελή ερώτηση..και η αγάπη τι έγινε;που πήγε;το χαμόγελο;ο έρωτας;είναι λέξεις που ανήκουν στο καθημερινό ή έστω εβδομαδιαίο λεξιλόγιό μας; δεν ξέρω αν υπάρχουν απαντήσεις, ούτε ποιες είναι αυτές. Θυμάμαι όμως ένα στίχο που είχε γράψει κάποτε, κάπου, κάποιος:πώς θα ευτυχίσω αν δε μ'αγαπάς;

δανείζομαι λοιπόν τον στίχο και τιτλοφορώ το άρθρο μου έτσι. Γιατί όσο κι αν κρυβόμαστε πίσω από ταμπέλες και εγωισμούς, η αλήθεια είναι ότι όλοι μα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε ανάγκη από αγάπη και από μια ζεστή αγκαλιά.

Καλό σας βράδυ.

http://youtu.be/aSTV99Uy8hk

Agua de annique- Physical

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/mU6Smb89TMw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Claire Voyant - He is Here

“Χαμογέλα μου!”

Κυριακή 11:30 π.μ., κέντρο Αθήνας

Κατεβαίνω στο σταθμό Σύνταγμα και περπατάω την Πανεπιστημίου μέχρι να φτάσω στην Ιπποκράτους.

Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό, ο αέρας φυσάει και μου χτυπάει το πρόσωπο υπενθυμίζοντάς μου ότι ο χειμώνας είναι παρών.

Μου αρέσει όταν περπατάω να παρατηρώ τους ανθρώπους, κοιτάω τι φοράνε, αν είναι στενοχωρημένοι ή χαρούμενοι, αν καπνίζουν, αν είναι μόνοι ή με παρέα. Τους τελευταίους μήνες δεν έβλεπα κανένα χαρούμενο πρόσωπο. Ένιωθα την ατμόσφαιρα βαριά και φορτισμένη, οι μόνοι ελαφρώς χαρούμενοι άνθρωποι ήταν κάποιοι φοιτητές, που μπορούν τουλάχιστον να ζουν το παρόν, το τώρα και δεν ανησυχούν τόσο για το αύριο. Είναι ίσως η αφέλεια της ηλικίας και το καινούργιο...

Τα πράγματα όμως εκείνη τη μέρα στο κέντρο της Αθήνας δεν ήταν όπως τα είχα συνηθίσει τόσο καιρό. Ήταν απροσδόκητα διαφορετικά. Γύρω μου έβλεπα κομμάτια ενός παζλ, που αν το έφτιαχνες σωστά, θα έβλεπες στο τέλος κάτι ωραίο, νεανικό και φρέσκο, σίγουρα όχι κακό και άσχημο...

Φινετσάτοι ηλικιωμένοι έπιναν καφέ στου Zonars, γυναίκες μεσήλικες κάπνιζαν και μάζευαν το φως και τη θέρμη του ήλιου, πιο κάτω τρελαμένοι μπαμπάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους έτρεχαν να προλάβουν κάποια θεατρική παράσταση για την οποία η κυριακάτικη συνήθεια παραμονής κάτω από το χουχουλιαστό πάπλωμα τους έκανε να καθυστερήσουν. Έβλεπα μπαμπάδες να μιλάνε μεταξύ τους προσπαθώντας να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, άγνωστοι άνθρωποι:

-μην πας εδώ, δε θα βρεις θέση, είναι όλα τα εισιτήρια κλεισμένα

-ευχαριστώ πολύ, αλλά έχω προσκλήσεις,απάντησε ο άλλος.

Ξαφνικά στάθηκα και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τι σπάνιο και τι όμορφο είναι να ακούς να σου λένε “ευχαριστώ πολύ”. Μα που καταντήσαμε...τη στιγμή που λες σε έναν άνθρωπο καλημέρα, κι αυτός σε βρίζει όχι μόνο με λόγια, αλλά με το βλέμμα...Ας είναι-σκέφτηκα-υπάρχει κι αυτή η πλευρά.

Το παζλ μου συνεχίστηκε, ένας τοίχος με πρόσταζε γλυκά με κόκκινα γράμματα “χαμογέλα μου”...

είχα φτάσει σχεδόν στην Κοραή, έξω από το Πανεπιστήμιο μια παρέα εικοσάρηδων μάθαινε παραδοσιακούς χορούς κάτω από το φως του ήλιου, έτσι αυθόρμητα, σαν να γιόρταζαν κάτι άγνωστο στον πολύ κόσμο,

Και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει που είδε και αυτήν την πλευρά της πόλης, των ανθρώπων. Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε πολλούς μήνες που ένιωσα ότι είμαστε άνθρωποι και ότι όλοι έχουμε την ανάγκη από γλυκιά λόγια και πράξεις, όλοι θέλουμε το χαμόγελο και όλοι μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, αρκεί να αφήσουμε πια στην άκρη τις μικρότητες και να είμαστε περισσότερο αυθόρμητοι, λιγότερο τρομοκρατημένοι. Γι αυτό λοιπόν να χαμογελάτε, να σας χαμογελάτε και να τους χαμογελάτε. Ξέρετε εσείς!

Καλη σας μέρα.