Μια Κυριακή απόγευμα...

http://youtu.be/lZiNtbgm9oM

Ευτυχία είναι να γυρνάς Κυριακή απόγευμα απ’τη θάλασσα με φίλους,

να κοιτάς το κόκκινο απ’τον ήλιο πρόσωπό σου,

να ακούς το creep των Radiohead και να χτυπιέσαι στο κάθισμα του αυτοκινήτου,

να σκέφτεσαι μόνο το τώρα, χωρίς να νοιάζεσαι για το αύριο.

Να νιώθεις γεμάτος χαρά, όπως όταν ήσουν πολύ μικρός και έπαιζες ώρες ατέλειωτες στη θάλασσα φτιάχνοντας κάστρα στην άμμο.

Να μένει η γεύση του καρπουζιού πιο πολύ στο στόμα, να βλέπεις τον ήλιο που δύει, να νιώθεις έντονα το χέρι που σε κρατάει, το αεράκι που σου φέρνει απαλά τα μαλλιά στο πρόσωπο.

Απλά, ένα ζεστό χάδι, ένα χαμόγελο σιγουριάς ότι όλα θα είναι καλά...

Nostalgic

The sunny side of life....

Σκέψεις μιας στιγμής αλλοτινής

Ζωή σε κύκλο......

Ότι αρχίζει κάποτε τελειώνει

Εκτός κι αν δεν το αφήσεις ποτέ ουσιαστικά να τελειώσει

Κατά ένα μυστήριο τρόπο μικροσκοπικά, ασήμαντα πραγματάκια

Κολλάνε σε ένα παζλ που ποτέ δε θέλω να ολοκληρώσω.

Όταν φτάνω στο τελευταίο κομμάτι,

από μαζοχισμό χαλάω το προλευταίο, τα ανακατέυω και τα αφήνω έτσι...

τα χρόνια περνούν, το παζλ είναι μισοτελειωμένο

Από μακριά ξεχωρίζεις την εικόνα του, όσο πας πιο κοντά δεν πολυκατανοείς

τα σχήματα.

Είναι πια κάπως θολή η εικόνα.

Έρχεται η στιγμή και πάλι αποφασίζω να το συνεχίσω

Με πιάνει αυτή η γλυκιά αίσθηση ότι έχω καταφέρει κάτι όμορφο

Ότι είμαι στο τέλος...να, άλλα δύο κομμάτια

Και θα τελειώσει, θα είναι άψογο, άρτιο, ξεκάθαρο και θα στολιστεί σε κάποιο

Τοίχο. ίσως πάλι και όχι, ίσως να μείνει στο ντουλάπι, αλλά θα είναι έτοιμο

Κι όμως...στο προτελευταίο κομμάτι, πάλι θα το διαλύσω, λίγο παραπάνω αυτή τη φορά

Θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορώ να διακρίνω, θα γίνω κι εγώ ένα κομμάτι του παζλ, δε θα ξέρω που να προσαρμοστώ, χωρίς ταυτότητα, ένα κομμάτι που

χάνεται στη ροή του χρόνου, αλλά κρατάει πάντα μια χαραμάδα στο παρελθόν ανοιχτή...