"Rintrah roars & shakes his fires in the burden'd air;" ( William Blake)

And the fallen angel said: “ Suddenly I saw you. Time has stopped. I saw flames in your eyes and a fire began to burn inside me. The feeling of desire was so intense. It’s overwhelming and I can’t help but scream for your presence, your All. When your touch makes me shiver and I feel alive…”

The angel looked at the demonic figure in front and paused for a little while. 

Then the demon replied: “ I know what you’re sensing. That’s normal. For I planted a heart inside you, when you fell, so you can estimate things, like they truly are.”

The angel’s heart started pumping. “But this is madness!”, he cried.

“It’s a primitive urge to be inside you, roaring like a beast. It’s Lust, it’s a Sin! It’s an indulging game you’re inviting me to play with you!”

“Yes, so it is.”, said the demon with a sardonic and bitter smile. “I have to go now”.

And the angel murmured softly..”I hate when you’re leaving, wondering when this energy between us will be unleashed again”..

Dream within a dream

Αποφάσισα να επιστρέψω μετά από καιρό.

Σε θυμάμαι να μου μιλάς για όμορφα πράγματα, για όνειρα, για εικόνες που ήθελες

να δημιουργήσεις.

Σε βλέπω πια να έχεις αυτή τη φλόγα στο βλέμμα, τη δίψα για το όνειρο, αλλά ύστερα από τόσα πολλά, σε κοιτάω που ακόμα βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο.

Τα όνειρά σου τι έγιναν τελικά; Πέταξαν; Τα ξέχασες στην προσπάθειά σου να γίνεις ένας άλλος ή να ζήσεις σαν ένας άλλος; Η ύπαρξή σου, η ταυτότητά σου˙ σου ανήκουν; Ή είναι διάσπαρτα κομμάτια που πετάχτηκαν, δόθηκαν, αφιερώθηκαν και ύστερα τσαλακώθηκαν και ρίχτηκαν στη φωτιά;

Γιατί δεν έφυγες; Γιατί δεν κυνήγησες; Κάποτε δεν άντεχες στην ιδέα να μένεις στο ίδιο σημείο, πλέον είσαι βιδωμένος στο ίδιο σημείο.

Είναι καιρός όμως να φύγουν οι βίδες, είναι καιρός να αναπνεύσεις άλλον αέρα, είναι καιρός να γεμίσουν οι πνεύμονές σου οξυγόνο, είναι καιρός να κινηθούν τα μέλη σου, που πλέον αδύναμα και ατροφικά σε καθηλώνουν.

Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν. Η αναζήτηση του εαυτού και του κόσμου του περιμένει πάντα.

Αιθεροβατώντας..

 Με ένα κεφάλι φορτωμένο σκέψεις διάφορες, ετερόκλητες έφτασε το βράδυ. Μέρες περνούν με συναισθήματα να φωλιάζουν μέσα μου, χωρίς να εξωτερικεύονται. Παρατηρώ τους ανθρώπους, τα πρόσωπά τους, τις κινήσεις τους, το χώρο που καταλαμβάνουν. Άλλοτε νιώθω κοντά τους, άλλοτε τόσο μακριά. Σαν να μην ανήκω σε τουτον τον κόσμο, σαν να μην ήμουν προορισμένη να ζήσω ανάμεσά τους. Πάντα ονειρευόμουν κάτι διαφορετικό, πάντα κατέφευγα σε κόσμους ιδανικούς, καλύτερους από αυτό που με περικύκλωνε.

 Πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλα ή τουλάχιστον πολλά ήταν αλλιώς; πώς θα φερόμασταν; θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι; να αλλάξουμε προς μια βελτιωμένη εκδοχή του τρομερού και φοβερού Εγώ μας;

 Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο όπου δε θα υπήρχει αδικία, ούτε βία. Όπου δε θα υπήρχε φόβος. Γιατί κυριαρχεί ο εγωισμός και ο ατομικισμός πια; Γιατί όλοι ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους, σαν να μην υπάρχει άλλο άτομο γύρω τους; Αν ονειρεύεσαι, σε θεωρούν ηλίθιο...σε λένε ονειροπόλο. Αν θες να ζεις μια ζωή διαφορετική από ό,τι οι υπόλοιποι, σε αποκαλούν περιθωριακό... Αν χαρείς επειδή βλέπεις τους γύρω σου ευτυχισμένους και χαρούμενους, σε φιμώνουν, σε θεωρούν αγαθό..γιατί τα προβλήματα είναι άλλα...Μιλάνε όλοι για αριθμούς, για λεφτά, ξανά αριθμοί, κέρδη, απώλειες...όλα υλικά...όλα αναλώσιμα...τα όνειρα χάθηκαν, πέταξαν μακριά από μια πόλη γκρίζα που σιχαίνεται τον ίδιο της τον εαυτό. Μια πόλη λερή, ντυμένη με ράκη, προσπαθώντας στους ροζ της, νυχτερινούς περιπάτους να δείξει λίγη αίγλη,- ό,τι της έμεινε μέσα στη χίμαιρα του ξεπεσμού της. Σάρωσε τα πάντα, μαζί και τους ανθρώπους της. Έγιναν κι αυτοί γκρίζοι, βρώμικοι, διεφθαρμένοι, απομακρυσμένοι εντελώς από το όνειρο, από το χαμόγελο, από την ευτυχία...

  Ποιος είναι ευτυχισμένος; Αυτός που έχει κέρδη; Αυτός που έχει αγαθά; Οι όροι έχουν αντιστραφεί. Το χαμόγελο έχει σβήσει κι εγώ θέλω να φωνάξω με όλη τη δύναμή μου. Δεν αντέχω πια την αδικία, δεν αντέχω τη μιζέρια, σιχάθηκα το λίγο τους, θέλω το πολύ, θέλω αυτό που φαντάζει αδύνατο, θέλω ειλικρίνεια, όχι άλλα ψέματα.

  Εσύ, το μικρό παιδί, που στέκεις και με κοιτάς ενώ τα γράφω όλα αυτά, που με κοιτάς με τα υπέροχα αυτά μάτια, τα αθώα, σε παρακαλώ, μην τους αφήσεις να σε κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Κράτησε την αλήθεια των ματιών σου και κοίταζε με στα μάτια, λέγοντάς μου ότι θα περάσει, ότι δεν είμαι αφελής που ακόμα ονειρεύομαι, ότι αξίζει να αγαπάω ακόμα, ότι κάπου εκεί υπάρχει αγνή, ανιδιοτελής ομορφιά, υπάρχει ο έρωτας. Χωρίς αυτόν τι θα κάνουμε μάτια μου; Πώς θα ζήσουμε; Υπάρχει ελπίδα;

Τροφή για σκέψη

Στόχος του κειμένου αυτού είναι να απελευθερώσει την ένταση που εδώ και αρκετούς μήνες κρύβεται στο μυαλό της γράφουσας. Δεν έχει κανένα πολιτικό χρωματισμό, πρόκειται μόνο για την κατάθεση σκέψεων, που θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές αρκετοί από εμάς κάνουμε καθημερινά.

Ζούμε λοιπόν στην Αθήνα του 2014. Σε μια εποχή σκληρή, ανεκτική μόνο σε όσους έχουν τους κατάλληλους τρόπους να την αντέξουν. Είναι αλήθεια ότι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο συχνότερα εμφανίζονται τα ερεθίσματα εκείνα που σε προκαλούν να αντιδράσεις. Φαίνεται όμως χωρίς αμφισβήτηση ότι κανείς δεν αντιδρά, μόνο στιγμιαία διηγείται το περιστατικό που του συνέβη σε κάποιον φίλο, συνάδελφο, οικείο και συνεχίζει την καθημερινή του ρουτίνα.

Αναρωτιέμαι εύλογα, νομίζω, μέχρι ποιο σημείο μπορούμε εμείς οι ίδιοι να έχουμε το ρόλο του ηθικού αυτουργού σε αυτό που μας συμβαίνει. Δεν αποκλείω τον εαυτό μου από την παραπάνω περιγραφή. Κι εγώ το ίδιο κάνω, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο αποσιωπώ ό,τι με ενοχλεί, προσπερνώντας το και συνεχίζοντας με τα υπόλοιπα καθήκοντά μου. Όμως έρχεται ένα σημείο που νιώθεις ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο αυτή η συμπεριφορά, έρχεται η στιγμή της ασφυξίας. Η σιωπή τελικά δεν είναι πάντα χρυσός.

Ας σκεφτεί ο καθένας μας πώς περνάει η καθημερινότητά του. Υποθέτωντας ότι μιλάμε για άτομα που έχουν ακόμη την τύχη να εργάζονται και να αμείβονται επαρκώς γι’αυτό, άρα, έχουν τακτοποιήσει ως έναν βαθμό το ζήτημα της επιβίωσης, υπάρχουν συνεχώς περιστατικά που όφειλαν να μας εξαγριώνουν. Ακούγεται τα τελευταία χρόνια ότι η οικονομική κρίση είναι βαθύτερη, καθώς οι ρίζες της βρίσκονται στη γενικότερα και εδώ και χρόνια υπάρχουσα κρίση αξιών. Και η άποψη αυτή νομίζω ότι επιβεβαιώνεται πανηγυρικά. Ας σκεφτούμε λοιπόν μια τυπική ημέρα. Από τη στιγμή που βγαίνει κάποιος από το σπίτι του, έρχεται αντιμέτωπος με συμπεριφορές που ξεπερνούν τα όρια της λογικής. Ας πάρουμε για παράδειγμα την οδική συμπεριφορά στην Ελλάδα, που είναι επιεικώς απαράδεκτη. Οι Έλληνες οδηγούν σαν παράφρονες, καθώς φαίνεται ότι σκοπός τους δεν είναι να φτάσουν στον εκάστοτε προορισμό τους, αλλά εντωμεταξεί να προκαλέσουν νεύρα στους υπόλοιπους οδηγούς, να τους κάνουν να χάσουν τον έλεγχο και αρκετά συχνά να προκαλέσουν οι ίδιοι ατύχημα. Η οδική συμπεριφορά είναι το καλύτερο κατά τη γνώμη μου παράδειγμα για το τι κυριαρχεί στη συμπεριφορά των ανθρώπων γενικότερα. Η έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, η επιθυμία και άνεση για βρισιές, τα συνεχόμενα κορναρίσματα, που σε τρομάζουν, αλλά και σε ενοχλούν, (γιατί, είναι λογικό, όταν έχει μποτιλιάρισμα, κανένας ήχος κόρνας δε θα σε κάνει να φτάσεις γρηγορότερα), όλα αυτά σκιαγραφούν τα χαρακτηριστικά του τυπικού Νεοέλληνα. Δεν έχει μάθει τρόπους σωστής συμπεριφοράς, δεν είναι ευγενικός, αλλά φαίνεται να βρίσκεται ακόμη στο στάδιο του homo erectus. Επιπλέον, δεν αναλαμβάνει σχεδόν ποτέ την ευθύνη των πράξεών του και μονίμως οι άλλοι (κοινωνία, σύστημα και άλλοι υπαίτιοι) φέρουν την ευθύνη.

            Η λογική καταλύεται και όχι μόνο στον τρόπο οδήγησης, αλλά και σχεδόν σε όλες τις συναλλαγές με τους ανθρώπους. Αξίες όπως σεβασμός, ευγένεια, ευσυνειδησία έχουν καταργηθεί με σκοπό να αποκτηθούν λίγα χρήματα παραπάνω. Η καθαρότητα στους ανθρώπους έχει αντικατασταθεί με την κουτοπονηριά, με ένα προσωπείο δήθεν ευγένειας και καλοσύνης, που φυσικά μόλις φεύγει αποκαλύπτει τη ζοφερή πραγματικότητα.

Στο χώρο εργασίας από την άλλη, έχουν καταρρεύσει σχεδόν τα πάντα. Οι εταιρείες αρέσκονται να θυσιάζουν τους εργαζομένους τους, κάνοντας τις αναγκαστικές περικοπές, αγνοώντας ή το χειρότερο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που προκαλούν. Κυριαρχεί η σκέψη ότι επειδή έχουν ανάγκη τους εκάστοτε «μεγάλους», το κεφάλαιο, θα πρέπει να υπηρετούμε ακόμη και στον πιο παράλογο κανόνα. Πάλι μας εγκαταλείπει η λογική, η κοινή λογική. Αλλά επίσης αναρωτιέμαι αφελώς μάλλον, αν δεν κατανοούν οι ίδιοι οι εργοδότες ότι αυτό θα τους φάει με τον καιρό και τους ίδιους, ότι στην ουσία το κέρδος είναι προσωρινό, ότι και οι ίδιοι συναινούν στην παραμονή της σάπιας κατάστασης και επουδενί στην όποια προσπάθεια αντιμετώπισής της; Φαίνεται λοιπόν ότι επιβεβαιώνεται ο νόμος της ζούγκλας και ότι στο βωμό του κέρδους, έστω του παραμικρού, εύκολα θα θυσιαστούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θα καταργηθεί η παραμικρή επιθυμία και προσπάθεια αποκατάστασης δικαιοσύνης.

Έρχονται στιγμές λοιπόν, που συνειδητοποιώ ότι ο δρόμος της λύσης έχει δύο κατευθύνσεις. Είτε φεύγεις και αδιαφορείς σώζοντας όμως την ψυχική σου ακεραιότητα, είτε μένεις και προσπαθείς σε ένα σύνολο τυφλών να δείξεις πώς θα επιβιώσουν από την τρικυμία. Δεν είμαι άνθρωπος αλαζονικός, ώστε να πιστεύω ότι μπορώ να οδηγήσω ή να φωτίσω τον κόσμο. Όμως θεωρώ ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η κοινωνία αυτή έχει ανάγκη από τους ανθρώπους εκείνους που θα της δείξουν και μιαν άλλη κατεύθυνση. Οι πνευματικοί άνθρωποι, που σαν άλλοι πλατωνικοί φιλόσοφοι-βασιλείς, αποσύρονται και σιωπούν στης νήσους των Μακάρων, οφείλουν να βγάλουν το φίμωτρο. Αν δεν ενεργήσουν αυτοί, αν δεν προσπαθήσουν με τον οξύ λόγο τους, με τις ρηξικέλευθες προτάσεις τους, με την ευαισθησία που τους διακατέχει, τότε φοβάμαι ότι θα βυθιστούμε σε ένα σκοτάδι τόσο πηχτό και η άνοδος προς το φως δε θα πραγματοποιηθεί. Όταν όλα γύρω μας χάνουν την αξία τους ή την ομορφιά τους, κυριαρχεί η μιζέρια και η ασχήμια. Έχουμε μάθει όμως ότι ο κόσμος, η ζωή είναι όμορφη, οπότε χρειάζεται όλοι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Αν δεν γίνει εσωτερική πάλη αρχικά, πώς περιμένει κανείς να αλλάξει ο κόσμος; 

Αστρικό ταξίδι

Δύο γραμμές σε παράλληλη πορεία. Πάνω στη μία ο ένας, στην άλλη ο άλλος.

Άνθρωποι πέρασαν και περνούν μέσα τους με ιλιγγειώδη ταχύτητα, δεν προφταίνουν να αφήσουν καν στίγμα. Ώσπου, ξαφνικά, οι γραμμές, το σχοινί τρέμει, η ταχύτητα γίνεται ακόμη μεγαλύτερη και αλλάζει η κοσμική ισορροπία, οι παράλληλες γραμμές ποτέ δεν ενώνονται, αλλά αυτή τη φορά ενώθηκαν.

Για μια στιγμή, μόνο μερικά δευτερόλεπτα, ο χρόνος σταμάτησε. Η ένωση επιβεβαίωσε και τους δύο. Έκτοτε, οι δύο στην ίδια γραμμή, άλλοτε ο ένας πιο μπροστά, άλλοτε ο άλλος. Τις πιο μοναχικές στιγμές της μέρας και της νύχτας, ιδίως της νύχτας και οι δύο μαζί. Δύο σώματα αγκαλιασμένα, με μάτια που κοιτάνε και μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή. Φτωχά τα λόγια να δώσουν το βάθος της εικόνας. Στα όνειρα είναι η απόλυτη ελευθερία, στα άστρα, στο σύμπαν μπορούν να χορεύουν αιώνια, κανείς δεν σταματά το αστρικό τους ταξίδι, την αστρική ένωση, την αέναη κίνηση, το στροβιλισμό....

Πέρασαν ερήμους και θάλασσες. Άλλοτε είχαν άλλα ονόματα, άλλο πρόσωπο. Η διαρκής αναζήτηση τους έφερε εδώ. Κι όταν η σάρκα γίνει αδύναμη πια, όταν δεν θα μπορεί να υπακούσει τον νου, ο στροβιλισμός θα πάρει φόρα και πάλι. Ο αέναος κύκλος μεταξύ τους θα επιβεβαιώνει όλες τις μουσικές. Όλες οι μελωδίες γράφηκαν για να συνθέσουν το χορό τους....ως το τέλος και ακόμη παραπέρα...

Χωρίς τίτλο...

Καθώς διαβάζεις, ακούς. Είναι οι φωνές του νου σου.
Υψώνονται σε ένα κρεσέντο μουσικό, διατάσσοντας να πατήσεις
το επόμενο τάστο στο πιάνο της ζωής σου. Το αόρατο χέρι σε
σπρώχνει να κάνεις την κίνηση, κίνηση ζωής, κίνηση τελειωτική, να βγάλεις
τον Άλλο από το παιχνίδι και να αναδειχθείς Εσύ ο νικητής.
Να υπερνικήσεις το μαύρο πέπλο του φόβου και της λήθης και να
χαραχτείς αιώνια στο σκονισμένο μνήμα της ανθρωπότητας.

Ελλάδα, ώρα μηδέν...

Βλέποντας τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον τόπο που ονομάζεται Ελλάδα, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς είναι δυνατό να ζούμε κατά αυτόν τον τρόπο. Συνέβη ένα γεγονός που παραπέμπει σε άλλα καθεστώτα, σε εποχές ευαίσθητες για το πολιτικό γίγνεσθαι. Ένας λογικός και καθόλου φανατισμένος νους θα περίμενε ότι αυτό το γεγονός θα σηματοδοτούσε την αφορμή ενός ξεσηκωμού, μιας έντονης, συλλογικής, ολοκληρωμένης διαμαρτυρίας, όχι μόνο ως ένδειξη συμπαράστασης σε παραπάνω από 2.000 άτομα που αίφνης έχασαν τη δουλειά τους, αλλά και ως φωνή, ως βροντή ίσως ενάντια σε ένα σύστημα που εδώ και τρία χρόνια μεθοδεύει με αριστοτεχνικό τρόπο την κατάρρευση οποιουδήποτε πράγματος θεωρείται κρατικό, δημόσιο, συλλογικό, που αφορά εντέλει τον πολίτη. Όλοι είναι αντίθετοι στις πολιτικές των Μνημονίων, σχεδόν όλοι έχουν ένα συγγενή ή ένα φίλο που πλήττεται από την ανεργία, καρκινοπαθείς δεν έχουν πρόσβαση στα φάρμακά τους, νοσοκομεία κλείνουν, σχολεία συγχωνεύονται, δημόσιοι οργανισμοί κομματιάζονται και πωλούνται. Και όλα αυτά στο όνομα της εξυγίανσης, της πάταξης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής από ένα σύνολο ανθρώπων που λυμαίνονταν τόσα χρόνια τη χώρα και τώρα παρουσιάζονται χωρίς ίχνος ενοχής, με αμέριστο θράσος ως Εθνοσωτήρες.

Όμως, στην Ελλάδα επικρατεί η λογική του παραλόγου. Ενώ θα περίμενε κανείς λοιπόν η τόσο βίαιη πράξη να κλείσει η ΕΡΤ, που ήταν σύμβολο για την Ελλάδα και την ιστορία της, φωνή στην ομογένεια, να αποτελέσει τη σπίθα για διαμαρτυρία για όσα μας ταλανίζουν οδηγώντας πολλούς σε αυτοκτονίες, οι Έλληνες τρώγονται μεταξύ τους. Για άλλη μια φορά η ευκαιρία χάνεται. Για άλλη μια φορά ο ίδιος ο κόσμος διχοτομήθηκε σε δύο στρατόπεδα. Αντί να αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντος ο δικτατορικός τρόπος επιβολής του νόμου-ποιου νόμου αλήθεια;-από μια κατά τάλλα δημοκρατική κυβέρνηση, ο περίφημος ελληνικός λαός τρώει τις σάρκες του. Δύο στρατόπεδα: ιδιωτικός και δημόσιος τομέας. Σαν να μας έχουν κλείσει σε ένα τσουβάλι και να παλεύουμε να ελευθερωθούμε, τρωγόμαστε, βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Όποιος τολμάει να εναντιωθεί στο κλείσιμο της ΕΡΤ, λοιδορείται ως λαμόγιο, ως εν δυνάμει χαραμοφάης. Μήπως και ο ιδιωτικός τομέας δεν έκλεψε το κράτος, όταν του δόθηκε ευκαιρία; Μήπως ο ιδιωτικός υπάλληλος που υπερασπίζεται το εμπνευσμένο σχέδιο του Σαμαρά και των εταίρων του δε θα ήθελε να βρίσκεται σε μια δημόσια υπηρεσία απολαμβάνοντας τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων; Δεν υπερασπίζομαι το Δημόσιο. Για χρόνια υπήρχαν άνθρωποι ασυνείδητοι, αγενέστατοι και διεφθαρμένοι. Υπήρξαν όμως και υπάρχουν, φυσικά υπάρχουν, εργαζόμενοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλοίμονο! Φτάνει πια με την ισοπέδωση όλων των πραγμάτων! Ας μάθει ο μέσος Έλληνας να σκέφτεται σε βάθος, να αναλύει τα πράγματα και τις καταστάσεις, να μη μασάει ακατέργαστη την τροφή που του παρέχουν.

Και για όσους βέβαια προβάλλουν το επιχείρημα ότι τόσος κόσμος ξεσηκώθηκε λόγω της ΕΡΤ, αλλά όχι πρωτύτερα, πρέπει να μάθουν να ενημερώνονται καλύτερα. Οργανώσεις και πορείες διαμαρτυρίας γίνονται συχνά, για το χαράτσι στο ρεύμα, για τη λογοκρισία που έχουμε υποστεί, για την ανεργία, για τις αυτοκτονίες. Εγώ ήμουν εκεί μαζί με άλλους άνθρωπους, κάθε φορά. Εσείς που ήσασταν;

Αλλά - μιας και χθες ήταν η επέτειος του θανάτου του Χατζηδάκη- ας θυμηθούμε ένα τραγούδι του, που πρόσφατα έπεσε κι αυτό δυστυχώς στα δίχτυα της καινοτομίας που ευαγγελίζεται αυτή η κυβέρνηση. Ας παραφράσουμε, όπως είπε και ένας φωτεινός νους, τα λόγια του Γκάτσου με τον κίνδυνο πάντα να θεωρηθούμε ρατσιστές σύμφωνα με το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο:

«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτή η Ελλάδα δε θα αλλάξει ποτέ.

Καληνύχτα».