“Χαμογέλα μου!”

Κυριακή 11:30 π.μ., κέντρο Αθήνας

Κατεβαίνω στο σταθμό Σύνταγμα και περπατάω την Πανεπιστημίου μέχρι να φτάσω στην Ιπποκράτους.

Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό, ο αέρας φυσάει και μου χτυπάει το πρόσωπο υπενθυμίζοντάς μου ότι ο χειμώνας είναι παρών.

Μου αρέσει όταν περπατάω να παρατηρώ τους ανθρώπους, κοιτάω τι φοράνε, αν είναι στενοχωρημένοι ή χαρούμενοι, αν καπνίζουν, αν είναι μόνοι ή με παρέα. Τους τελευταίους μήνες δεν έβλεπα κανένα χαρούμενο πρόσωπο. Ένιωθα την ατμόσφαιρα βαριά και φορτισμένη, οι μόνοι ελαφρώς χαρούμενοι άνθρωποι ήταν κάποιοι φοιτητές, που μπορούν τουλάχιστον να ζουν το παρόν, το τώρα και δεν ανησυχούν τόσο για το αύριο. Είναι ίσως η αφέλεια της ηλικίας και το καινούργιο...

Τα πράγματα όμως εκείνη τη μέρα στο κέντρο της Αθήνας δεν ήταν όπως τα είχα συνηθίσει τόσο καιρό. Ήταν απροσδόκητα διαφορετικά. Γύρω μου έβλεπα κομμάτια ενός παζλ, που αν το έφτιαχνες σωστά, θα έβλεπες στο τέλος κάτι ωραίο, νεανικό και φρέσκο, σίγουρα όχι κακό και άσχημο...

Φινετσάτοι ηλικιωμένοι έπιναν καφέ στου Zonars, γυναίκες μεσήλικες κάπνιζαν και μάζευαν το φως και τη θέρμη του ήλιου, πιο κάτω τρελαμένοι μπαμπάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους έτρεχαν να προλάβουν κάποια θεατρική παράσταση για την οποία η κυριακάτικη συνήθεια παραμονής κάτω από το χουχουλιαστό πάπλωμα τους έκανε να καθυστερήσουν. Έβλεπα μπαμπάδες να μιλάνε μεταξύ τους προσπαθώντας να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, άγνωστοι άνθρωποι:

-μην πας εδώ, δε θα βρεις θέση, είναι όλα τα εισιτήρια κλεισμένα

-ευχαριστώ πολύ, αλλά έχω προσκλήσεις,απάντησε ο άλλος.

Ξαφνικά στάθηκα και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τι σπάνιο και τι όμορφο είναι να ακούς να σου λένε “ευχαριστώ πολύ”. Μα που καταντήσαμε...τη στιγμή που λες σε έναν άνθρωπο καλημέρα, κι αυτός σε βρίζει όχι μόνο με λόγια, αλλά με το βλέμμα...Ας είναι-σκέφτηκα-υπάρχει κι αυτή η πλευρά.

Το παζλ μου συνεχίστηκε, ένας τοίχος με πρόσταζε γλυκά με κόκκινα γράμματα “χαμογέλα μου”...

είχα φτάσει σχεδόν στην Κοραή, έξω από το Πανεπιστήμιο μια παρέα εικοσάρηδων μάθαινε παραδοσιακούς χορούς κάτω από το φως του ήλιου, έτσι αυθόρμητα, σαν να γιόρταζαν κάτι άγνωστο στον πολύ κόσμο,

Και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει που είδε και αυτήν την πλευρά της πόλης, των ανθρώπων. Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε πολλούς μήνες που ένιωσα ότι είμαστε άνθρωποι και ότι όλοι έχουμε την ανάγκη από γλυκιά λόγια και πράξεις, όλοι θέλουμε το χαμόγελο και όλοι μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, αρκεί να αφήσουμε πια στην άκρη τις μικρότητες και να είμαστε περισσότερο αυθόρμητοι, λιγότερο τρομοκρατημένοι. Γι αυτό λοιπόν να χαμογελάτε, να σας χαμογελάτε και να τους χαμογελάτε. Ξέρετε εσείς!

Καλη σας μέρα.